Sanne Sanne noemt ze zich. Een multi-musicaal talent dat al vanaf haar 14e met muziek bezig is. Ze zingt, speelt vibrafoon, piano, kalimba en percussie. En nu is er het nieuwe album Mountain Child. Het resultaat van een lange zoektocht naar een eigen geluid. Een persoonlijk statement als reactie op de wereld waar we in leven. De tournee voor het nieuwe album startte in Juan-les-Pins en trekt via het Amsterdamse grachtenfestival en het Amersfoort World Jazz festival verder langs de Nederlandse jazzpodia. In 2024 sluit ze de tournee af in België en andere Europese landen.
Mopshond Nina luistert mee terwijl Sanne vertelt dat ze in de bergen haar hoofd kan leegmaken. Want daar is rust, vrijheid en leegte. In de ruige natuur voelt ze zich nederig. Haar ouders namen haar vroeger mee naar de bergen en het is een plek waar ze nog steeds graag komt. Daar krijgen de frustraties van het stadse leven een plek, en worden ze omgezet in ideeën, composities en songteksten. Frustraties waarom iemand als Trump aan de macht komt, of over het onrecht van het toeslagenschandaal. In het nummer ‘irrelevant’ zingt ze over de onmacht die ze voelt bij zaken waar ze weinig aan kan doen. ‘Begrijp me goed, ik ben geen activiste, maar via mijn muziek kan ik mijn emoties hierover een plek geven. Zodat ik het daarna weer kan loslaten’.
Dit is het eerste album waar Sanne volledig de regie heeft. Waar zij voorheen deel uitmaakte van het collectief, is ze nu op een ander punt gekomen. ‘Ik denk dat ik nu genoeg te zeggen heb om een heel project te dragen’.
Hoe componeer je jouw muziek?
‘Componeren is als archeologie. Je graaft eigenlijk in de grond. En dan vind je een scherf. Die poets je af en zet je in een kast. Vervolgens graaf ik verder. En dan heb je soms mazzel dat je een tweede en nog een derde scherf vindt, of een hele vaas! Maar soms blijft het bij één scherf en moet je heel lang zoeken voor je er weer eentje vindt’. Dat verklaart waarom het soms lang duurt voordat een compositie af is. Ook is Sanne perfectionistisch. De vaas mag pas uit de kast als die zo waardevol is als goud.
Zoals kunstenaar Escher met het perspectief en de ruimte speelt, zo zorgt Sanne ervoor dat haar vibrafoonpatronen een verrassend effect hebben op de luisteraar. ‘Als percussionist van de band moet ik ook uitvinden wat ik speel, het gaat om de patronen van de vibrafoonpartijen, niet alleen om de melodieën en akkoorden’.
Voor Sanne is het belangrijk dat de bandleden kunnen zingen. Ze heeft ze ook uitgekozen omdat ze een goede stem hebben. ‘Als ik schrijf, dan hoor ik de melodie, en tegelijkertijd een tegenstem. Dat wat de anderen zingen. Dan zoek ik naar hoe de lijnen elkaar versterken. Ik hou heel erg van samen zingen, en ja, dat moest in mijn band dan ook maar gewoon gebeuren’. Hoe de band samen klinkt is in ieder geval belangrijk. Het is geen standaard jazzcombo. Sanne is heel blij dat de bandleden haar volledig steunen en vertrouwen.
De kern van muziek is samenzang, zoals in een koor, vindt Sanne. ‘Ik vind de gelaagdheid erg vet’.
De vibrafonette
Sanne neemt haar nieuwe vibrafonette mee naar het Koorenhuis. Dit instrument past goed bij de klank die ze wil neerzetten. Ze begon al vibrafoon te spelen toen ze als tiener bij de bigband van Peter Guidi zat. Gewoon in de pauzes als ze zich verveelde. Na haar zangstudie ging ze serieus met het instrument aan de slag. Ook dook ze in de wereld van de percussie, marimba en kalimba. En langzamerhand ontdekte ze hoe ze haar eigen muziek daarmee kon combineren. ‘Ik moest echt doorkrijgen hoe het was om te componeren vanuit het instrument. Ik denk nu veel meer vanuit het arrangement en wat ik op mijn vibrafoon zou spelen in plaats van dat ik een liedje en de akkoorden opschrijf’.
Wat wil je nog bereiken in de toekomst?
Artistieke vrijheid is het krachtige antwoord. ‘Genoeg ruimte om de muziek te kunnen maken die ik wil. Juist als je je niet meer hoeft te bewijzen, of aan verwachtingen van de markt moet voldoen, dan maak je de mooiste, innovatiefste muziek. Het aller-allerbelangrijkste is dat mijn muziek authentiek is, en blijft’.
Sanne kan zich voorlopig geen leven voorstellen zonder muziek, want dat biedt de gelegenheid om te creëren, componeren en improviseren, maar belangrijk is ook het performen zelf. ‘Het mooie aan het muzikantschap is dat je het allebei hebt’.
Wanneer is een optreden voor jou geslaagd?
‘Connectie met het publiek maken is heel fijn, en als ik kan bereiken dat het publiek geëmotioneerd raakt door mijn muziek, al is het maar één persoon, dan is het optreden voor mij geslaagd’. Zelf kan ze ook geroerd raken door een show. Het is dé manier waarop ze kunst wil maken, samen met haar band.
Wat kunnen de bezoekers verwachten?
‘Mountain Child is een muzikaal foto album. Ik wil de luisteraars meenemen op reis door de bergen. Zodat we voor even vergeten dat de wereld lelijk kan zijn. Want dat kan zomaar gebeuren als Trump de Amerikaanse verkiezingen gaat winnen’.
Interview: Vanessa Monfils
Foto: Sanja Marusic