Richard Bona en het Metropole Orkest

Van Oeffelen hoort in bijna uitverkocht Amare Richard Bona en het Metropole Orkest

Uitverkocht was Amare misschien niet, maar de bezoekers die op de avond van 4 september in de Concertzaal hun plaats innamen voor het optreden van bassist/zanger Richard Bona en het Metropole Orkest zagen dat ze dat niet als enigen deden. En als de kaartverkopers een dag of wat meer hadden gekregen zou het concert van ProJazz, bekend van www.projazz.nl, en Amare zomaar eens helemaal zijn uitverkocht.

Al bij de ingang van Amare zat de stemming er bij veel bezoekers in. Want Richard Bona plus het Metropole Orkest; dat gaat wat worden. Een enkeling waagde zich alvast aan een dansje en blokkeerde daarmee telkens even de draaideur: die kan daar niet tegen. Binnen een en al feestgedruis en in de zaal maakten enthousiaste bezoekers met het orkest op de achtergrond een foto voor thuis: kijk, daar zijn we geweest! En het moet gezegd: het blijft een machtig gezicht, zo’n groot orkest dat het podium tot bijna de randen aan toe vult.

Dan is het zover: dirigent Vince Mendoza tikt af en het orkest zet Barcelona in. Oplettende bezoekers hadden een partituur ervan zien staan op een lessenaar bij de geluidsploeg. Eén van hen legde uit dat achter die lessenaar een muziekregisseur ging zitten die ervoor zorgde dat het concert geluidstechnisch op de afgesproken wijze zou verlopen. Dirigent Mendoza stond voor het eerst in Amare, vertelde hij in zijn introductie en dat beviel hem wel. En gaf de concertgangers mee dat het Metropole Orkest uniek is in de wereld. “En jullie hebben het!”

Maar genoeg getreuzeld: daar is Richard Bona. Een aantal stoelen kraakt vervaarlijk onder het enthousiasme. Daarna gaat het los, figuurlijk dan, want met zo’n orkest kun je dat niet hebben. Ook geen kans op, het is allemaal terdege ingestudeerd en de lastige stukken nog eens doorgenomen en misschien nog eens. Het resultaat: mooie muziek voor een mooie avond en vooruit, in een mooie zaal. Mooie stukken die voldoende lang zijn om je mee te nemen in melancholie en ingehouden uitgelatenheid. Gespetterd in uptempo werd er ook. Met allerlei wervelende figuren van de strijkers, de blazers en al die andere instrumentalisten. Regelmatig opgeschud door solisten die soms even aanhaken op het thema dat het orkest op de achtergrond speelt.

“Dus dit is Den Haag op maandagavond,” stelde Richard Bona vergenoegd vast. Het was alweer lang geleden dat hij er was, vertelde hij en zette een nieuw nummer in. “Een liedje van Richard Bona” dat hij “toevallig bij had”. Het publiek kon zich er wel in vinden en het moet maar een enkeling zijn geweest die zich tussen al die anderen niet persoonlijk aangesproken voelde door zijn verhalen. “Vinden jullie het leuk?” gniffelde hij terwijl hij van instrument wisselde. Dan toch in elk geval toen hij in het laatste stuk van de eerste ronde de bezoekers loet meeklappen en iedereen goed gemutst de pauze aantrad.

Veel te snel voorbij is het concert met muziek die in elk geval voor even zorgen verdrijft. Muziek voor bij de tandarts na diens sombere “dat u daar nog zolang mee bent blijven rondlopen”. Tot vier in de morgen wilden Richard Bona en Vince Mendoza wel doorgaan, grapten ze. “Dat zeggen we elke avond.” Maar na een toegift is het toch echt voorbij, ook al roepen vele, vele bezoekers in het opgedraaide zaallicht om meer. Dat was het!

Jo van Oeffelen.

Foto: Maurits van Hout