De Japanse schrijver Haruki Murakami is, zegt hij zelf, makkelijk te lezen, maar moeilijk te begrijpen. Een enigma dat grotendeels de mythe rondom zijn boeken verklaart. In de greep van dit bevreemdende universum belandde ook componist Camiel Jansen, contrabassist van ensemble Ikarai, waarin een klassiek strijktrio samengaat met een jazztrio. Hij liet zich inspireren tot een voorstelling door Murakami’s roman Kafka op het strand.
Dit verhaal draait om de van huis weggelopen jongen Kafka en zijn vader: een wereld die bestaat uit pratende katten, vallende vissen, filosoferende hoeren en een brute moord. Die zoon draagt niet voor niets de naam van schrijver Kafka. Jaren terug, in Wim Kayzers tv-programma Nauwgezet en wanhopig, stelde de Colombiaanse schrijver Gabriel Garcià Marquez dat het lezen van Kafka hem leerde dat in de eigen wereld van de roman alles kan. ‘Imagination is reality’, was een van de eerste zinnen, gezongen door Sanne Rambags. ‘Verbeelding is werkelijkheid.’
Dat geloof ademt Murakami’s werk ook, en componist Jansen probeert dat tot muzikaal leven te brengen met schrijver Frank Siera en de ‘visual artist’ Bas ten Berge. Lukt dat? Ja, maar Murakami’s melancholieke en verhalende kracht gaat ten onder door de nadruk op de ongerijmde vondsten in zijn romans. Zonder handeling verloor het grillige water van de fantasie zijn bedding, en speelde Ikarai in zijn eigen Murakami-bubbel.
Aan Rambags lag het in elk geval niet. Haar lenige stem zong alles tussen een zachte zeewind en moorddadig gebrul en gaf miauwen nieuwe dimensies. De muziek bood daarentegen weinig ruimte voor verstilling: contrabas en drums heersten met dwingende ritmes; piano, violen en cello sneeuwden wat onder. Deze voorstelling is een diamant, dat wel, maar er valt nog genoeg te slijpen.
Foto: Merlijn Doomernik